Hoofdstuk 3

Camille Brissard

Scenarist 

Getraumatiseerd door de Grote Oorlog
streven de Europese naties ernaar om het continent herop
te bouwen en de vrede te herstellen.
Maar nieuwe bedreigingen kondigen zich aan

De wereldwijde economische crisis van 1929,
nationalistische opstanden,
de opkomst van de fascistische partijen,
incidenten aan de grenzen, …

Er komt een nieuwe oorlog aan.

Het deuntje dat Seydou speelt, heeft mijn overgrootmoeder
misschien wel horen spelen door zijn overgrootvader.

Dat zou buitengewoon zijn! Maar niet onmogelijk.

Ja, zijn overgrootvader Ousmane Samaké
kreeg de Spaanse griep in 1918, terwijl hij een
krijgsgevangene in Duitsland was.

Mijn overgrootmoeder, Juliette Bloch, werkte in die tijd vrijwillig als verpleegster in Lotharingen.
Ze hadden elkaar kunnen tegenkomen bij zijn terugkeer uit de oorlog.

Vandaag weten de mensen dat niet meer, maar destijds, vlak na de Eerste Wereldoorlog,
heeft de Spaanse griep een zware tol geëist.
Deze ziekte heeft veel meer mannen en vrouwen gedood dan de oorlog zelf!

Mijn overgrootmoeder was een pracht van een vrouw!
Een van de allereerste vrouwelijke ingenieurs in Frankrijk.

Je moet weten dat de oorlog en de mobilisering van mannen nodig waren opdat de hogescholen vrouwen in hun gelederen zouden aanvaarden.

Ze studeerde aan het Institut Electrotechnique van Nancy.
Ze was de enige vrouw van haar klas!

Walgend van de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog vervoegde ze in het midden van de jaren 1920 de pacifistische bewegingen.

Ze had een nauwe band met de mensen die Europa wilden heropbouwen en nieuwe oorlogen op het continent wilden vermijden.
Het Verdrag van Locarno, het Briand-Kelloggpact, …

Ze nam zelfs deel aan de lokale Comités van de Volkenbond.

Na de crisis van 1929 moest ze haar leven als militante echter opgeven om zich te wijden aan haar baan als ingenieur. 

Het is zo dat de autoritaire partijen zich al in de jaren 1920 in verschillende Europese landen begonnen op te dringen en sommige van hen een ware bedreiging voor de democratieën vormden.

En het lot kan soms wreed zijn. Het bedrijf waarvoor ze als secretaresse werkte, nam immers deel aan de bouw van de Maginotlinie !

En het was overal hetzelfde:
in België en Luxemburg werden langs de grenzen rijen bunkers
gebouwd en in Duitsland richtte Hitler de Westwall op.

In enkele jaren tijd sloeg de hoop op vrede in Europa om in angst voor een nieuw conflict.

Maar als u denkt dat ze het opgaf, kent u haar niet goed.

Tijdens de mobilisering en evacuatie van de burgers in 1939 besloot ze zich opnieuw te engageren.

Ze werkte vrijwillig als verpleegster en was gestationeerd in de buurt van Sedan, in de Ardennen, aan de Belgische grens.
Waar een eerste Slag om de Ardennen bevochten werd in 1940.

Mijn naam is Juliette, Juliette Bloch. Ik werk opnieuw als verpleegster in de oorlog. De gewonden stromen toe en ik heb moeite om het tempo waarmee we zorgen moeten toedienen vol te houden, dag en nacht, elke dag, zonder onderbreking. De mensen hier zijn bang, ze zijn doodsbenauwd voor de opmars van de Duitsers.

Ze vluchten, te voet, te paard, te kar en nemen enkel hun essentiële benodigdheden mee, genoeg om een paar dagen of een paar weken van te leven of te overleven. Met tienduizenden trekken ze de straat op.

Volgend Hoofdstuk

Nicolas Feuillen